براساس نوع رزین و نوع کاربرد، روشها وشرایط سخت شدن متنوعی برای رزینهای اپوکسی وجود دارد. مهم ترین این روشها سخت شدن در شرایط متعارف، سخت شدن در دماهای نسبتاً بالا و یا از طریق اشعه یو وی است.
یکی از متداول ترین روشها، استفاده ازسیستمهای دوجزئی است که رزین و سخت کننده کوتاه زمانی قبل از مصرف با یکدیگر مخلوط می شود. درسیستمهای سخت شونده دردمای بالا (در فاز مایع) – رنگهای پودری را شامل نمی شود- اجزاء (معمولاً دوجزء) در یک بسته بندی بوده و در دمای بالا فعال می شود، مانند اپوکسی – فنولیک، اپوکسی- ملامین و … نقطه ضعف اساسی این سیستم‌های سخت شونده درحرارت به گفته پروفسور روبرت لیسکا از انستیتوی شیمی (کاربردی) سنتز از دانشگاه صنعتی وین،”اولاً غیرحساس بودن (الزامی) سوژه نسبت به دمای بالا و دوماً نداشتن ابعاد (هندسی) بزرگ است مانند پره های توربینهای بادی که در این صورت، وجود کوره های بسیار بزرگ و مصارف بسیار بالای انرژی، از الزامات آن خواهد بود”
